اشعار

شکـر خـدا که زنـده هـستم این محرم            باز آمـدم زیـر لـوای اشک و پـرچـم
گر با بدی با خوب‌ها، خواندیم درهم            بـوده دعــای مــادرت زهــرا مُـسـلّـم

آنانکـه روح را به تن مـرده می‌دمـند            اشرف ز خـلق و ما خـلق الله عـالمند

اضلاع یک مـثـلث قـائـم به خـالـقـنـد            گاهی حسین، گاه حـسن، گاه خـاتـمند

آهـی به وسـعـتِ هـمـۀ سـیـنـه‌هـا بـده            امـسال شالِ مشـکـیِ من را شـمـا بده

مادر اگرچه این پـسرت ناخَـلـف شده            با دستِ خود تو لقمۀ هر روزه را بده

شـکـر خدا که مـاه مـحـرم شروع شد            بغضم شکست و لطف تو نم‌‌نم شروع شد

مـا را قـلـیـل اشـک مـقـام خـلـیـل داد            کم‌کم چکید و جوشش زمزم شروع شد

گرچه ما بد کرده‌ایم از ما محرم را مگیر            پیـرهن های سـیاه و شال ماتـم را مگـیر

چشم ما نذر عزای شاه بی‌سر بوده است            قطره قطره اشک جاری همچو زمزم را مگیر

السلام ای روضه‌ات آغاز ماتم یا حسین            در دلم از روضه‌ات شور مُحرّم یا حسین

خـون‌بهای خـون تو گردیده خـون کـبریا            ای سراپای وجـودت نـور خاتم یا حسین

فـهـمـیـدم از دور و بـرم، آمد محـرّم            لـبـریـز شـد چـشـم تـرم، آمـد مـحـرّم

در کـنج هـیئت‌ها عـلَم را تکـیه دادند            بـا إذن شـاه بــا کــرم، آمــد مــحــرّم

قـقـنوس غم صلا زده لبیک یا حسین            عـشّـاق را صدا زده لـبیـک یاحسین

نقـشی به هر کجا زده لبیک یا حسین            بر پـرچـم عـزا زده لـبـیک یاحـسین

آمد دوبـاره مـوسِـمِ مـاهِ عـزایـتـان            سـر داده‌ایم نـالـه و مـاتـم برایـتـان

از کودکی به لطف خدا قسمتم شده            با افـتخـار، خادمیِ روضه‌هـایـتان

ماه مـحـرم است و دلـم بـاغ پرپر است            در چشم من، دوباره غمی سایه‌گستر است

در قلب من، قـیامتی از کـربلای توست            در چشم من، قیامتی از تیغ و خنجر است

اسیر هجرت نورم که ذرّه همدم اوست            گل غریب نوازم که گریه شبـنم اوست

مـگـو چـقــدر زیـادنـد ســائـلان حــرم            که هر چقـدر بـیایـند باز هـم کـم اوست

روشن آن چشم که در سوگ تو پُر نم باشد            دل‌ربا، نرگـس این بـاغ به شـبـنم باشد

تا بدانند کـجـا بـزم عـزای تو به پاست            دودِ آهِ دلِ عـشّــاقِ تـو پــرچــم بــاشـد

نیت اگـر سـوختن به پای حـسین است            طالب این اشـك‌ها خُـدای حـسین است

طبق روایت حُـسین كُـشـتۀ اشك است            اشكی اگـر ریخـتم بـرای حـسین است

هـلا که مـاه محـرم بـهـار بـیداری‌ست            چقدر کـودک مظـلـوم تشنـۀ یاری‌ست
بـه حـکـم صـادرۀ کـل یـوم عـاشــورا            میان غـزه و سوریه کـربلا جاری‌ست

قـرار بـود بـه پـروانـه‌ها امـان بـدهـید            برای سوختن امشب کمی زمان بدهید

به روی بـام حـسـینـیه یا کـنـار حـیاط            به این کـبـوتر پـر خـسته آشیان بـدهید

چگونه شکر بگویم که زنده مـاندم من            به ماه روضۀ تو خویش را رساندم من

چگـونـه شکـر بـگـویم اجـل امـانـم داد            که بـاز چـشـم تـر من به بـیـرقت افـتاد

بـی‌تـابـی و تـلاطـم دریـا شـروع شـد            خون گریه‌هایِ عالم بـالا شـروع شـد

هفت آسمان سیاه به تن کرد و باز هم            با گریه نوحه خوانیِ صحرا شروع شد

خاک مسیر کـریم سرمۀ چـشم گداست            هرکه دراین جاده نیست فارغ ازین ماجراست

پرچـم مـشکی زدیم هیئت ما شد حـرم            تا همه روشن شوند روضه حسابش جداست!

ای اهل آسمان و زمین غم شروع شد            مـاه عــزای عـالـم و آدم شــروع شـد

حور و ملک، پری و بشر زار می‌زنند            هـنگـامـۀ مـصیبت اعـظـم شـروع شد

زمین انداختم در روضه‌ات بار گناهم را            و شستم با گلابِ چشمِ خود روی سیاهم را

هزار و چارصد سال از تو دور افتاده‌ام؛ اما             به هیئت می‌شوم سرباز، شاهِ کم سپاهم را